Μια φορά κι έναν καιρό...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Τα παραμύθια αρχίζουν έτσι... μια φορά κι έναν καιρό. Ισως και για αυτό να πιστεύαμε ότι εκείνο που ζήσαμε στο παρελθόν με έναν Γκάλη και έναν Γιαννάκη, ήταν απλώς και μόνο ένα "παραμύθι". Που είχε γίνει "μια φορά κι έναν καιρό" και δεν θα γινόταν ποτέ ξανά.

Ευτυχώς, το ζούμε στον ελληνικό αθλητισμό και όχι ως παραμύθι, αλλά ως μια πραγματικότητα. Για την ακρίβεια την πιο όμορφη πραγματικότητα, ίσως και την μοναδική που είναι όμορφη και την οποία βιώνει ο αθλητισμός της χώρας μας στις μέρες μας. Με "ήρωες", όπως στα καλά παλιά παραμύθια της γιαγιάς, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Αφορμή - ακόμη μία αφορμή - για να το διαπιστώσουμε ήταν αυτό που έγινε για τον παίκτη του Ολυμπιακού στον αγώνα με τον Αρη. Η επιθυμία από φίλους του αντιπάλου για μια φωτογραφία μαζί του, ένα αυτόγραφο, ένα χαμόγελο, ασφαλώς και ήταν εντυπωσιακή. Προσέξτε, όχι στην Καβάλα, όχι στον αγωνα με τον Αρκαδικό ή τον Κόροιβο Αμαλιάδας και τον Κολοσσό Ρόδου. Σε μια δύσκολη πόλη, από φίλους μιας ομάδας που είναι στις παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού αθλητισμού και μετά από έναν αγώνα με εντάσεις, με αδρεναλίνη, με ήττα...

Το έχει ζήσει και ο Διαμαντίδης στο παρελθόν σε διάφορες έδρες. Εδρες κανονικές, με τη σημασία της λέξης. Αν διώξουμε μακριά μας τις χαζές συγκρίσεις "ποιος είναι καλύτερος", θα αντιληφθούμε ακόμη περισσότερο ότι αυτό που έχουν πετύχει οι δυο τους είναι τόσο σπουδαίο, που πιθανόν να ξεπερνά ακόμη και την εποχή της "ένωσης" της αθλητικής Ελλάδας του Γκάλη και του Γιαννάκη. Διότι ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης αφενός δεν αγωνίζονται στην ίδια ομάδα, αφετέρου είναι και παίκτες των "αιωνίων". Παρόλα αυτά, ενώνουν!

Στην εποχή της μιζέριας για τον ελληνικό αθλητισμό, της βίας (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάζεται τυφλή ενώ "βλέπει" μια χαρά πού χτυπά) και της αποστροφής, αυτό που έχουν πετύχει οι συγκεκριμένοι δύο αθλητές είναι αξιοποιήσιμο. Πρέπει να είναι αξιοποιήσιμο. Οσο ακόμη είναι εδώ!

Για την ακρίβεια, μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά στο χέρι των ανθρώπων που χειρίζονται τον ελληνικό αθλητισμό είναι να καταφέρουν η προσφορά του Διαμαντίδη και του Σπανούλη σε αυτόν να είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν που έχουμε θαυμάσει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

Γίνεται; Ασφαλώς, αν το θέλουν οι ίδιοι (το εύκολο είναι αυτό) και οι άλλοι που καλούνται να τους αξιοποιήσουν (αυτό είναι το δύσκολο). Αλλωστε, στα "παραμύθια" όλα γίνονται.